تراکتور قهرماني را زيرگرفت!

 همزمان با مسابقه استقلال – سپاهان، در تبريز هم يک بازي حساس جريان داشت. تراکتورسازي ميزبان تيم فولاد بود و همه ترک زبان‌ها آرزو داشتند بازي تهران مساوي شود و تيم محبوبشان هم سه امتياز از حريف اهوازي بگيرد تا دو امتياز به دو تيم بالا دست خود نزديک‌تر شود اما بازيکنان تراکتور قدر اين موقعيت طلايي را ندانستند و نهايت زورشان اين بود که اين ديدار هم مثل بازي استقلال – سپاهان مساوي شود. حقيقتا نتايج ضعيف تراکتور در يکماه اخير حکايت از کمبود بازيکن و پشتوانه در اين تيم است که به اندازه استقلال و سپاهان بازيکن ندارد و يا در کليه خطوط ثروتمند نيست. از اين رو فشار بازي‌هاي داخلي و خارجي تراکتور را به روغن سوزي انداخته! و يکي ديگر از معضلات اين تيم که پيش‌بيني‌اش را نکرده بود حاشيه‌سازي چند بازيکنش بود آنها با اظهارنظرهايي که کردند در واقع به سرنوشت بازيکنان مصدوم دچار شدند چون يا توني اوليويرا آنها را نيمکت‌نشين کرد يا فکر خود را از اين بازيکنان بيرون کرد، وگرنه محسن فروزان، خليل اعتمادي، قاسم دهنوي، محمد ابراهيمي و ... به درد پرشورها مي‌خوردند اما همه اين مواردي که بازگو کردم هر کدام به تنهايي براي به سقوط کشاندن يک تيم کافيست و شک نکنيد اگر بازي‌هاي ليگ به اين زودي‌ها تمام نمي‌شد تراکتور همين عنوان سومي‌اش را نيز از دست مي‌داد. شايد يکي از دلايل اين افت روزافزون به وضعيت بدنسازي اول فصل ارتباط دارد که باعث شده نفس بازيکنان چاق نباشد! و البته در اين ميان نبايد از نقش هواداران هم به راحتي گذشت زير آنها مثل فصل گذشته از تيم محبوبشان حمايت نکردند وگرنه چه دليلي داشت براي بازي حساس با تيم فولاد که حتي مي‌توانست ترک زبان‌ها را دوباره مدعي قهرماني کند فقط چيزي حدود 10 هزار نفر در ورزشگاه يادگار امام حاضر شدند که اين تعداد تماشاگر در شان تيم بزرگ محبوب و ريشه‌داري چون تراکتورسازي نيست ضمن آن که آفت‌هاي اقتصادي نبايد باعث شود هواداران تيم ديار خود را فراموش کنند به خصوص که بازي تراکتور – فولاد ساعت 19 برگزار ‌شد و در واقع بهترين ساعت براي برگزاري يک مسابقه فوتبال است و جالب اين که در مقطع کنوني تراکتورسازي نياز به همدلي و اتحاد بيشتر دارد تا لااقل با حفظ عنوان سومي، سهميه فصل آينده حضور در ليگ قهرمانان آسيا حفظ شود. متاسفانه دودستگي به پرشورها لبخند زده و بعضي فرصت‌طلبان خيال ندارند فضاي اين تيم را آرام و يا معمولي ببينند. با اين حال آنهايي که واقعا دلشان با تراکتور است بايد لااقل حکم رفيق نيمه راه را در حق پرشورها ايفا نکنند و تراکتورسازي را در دو بازي پاياني ليگ برتر و همچنين در دو مسابقه ديگر در ليگ قهرمانان آسيا تيم محبوبشان را تنها نگذارند و با حضور پرشمار در ورزشگاه‌ها، مثل اغلب اوقات نفس تيم‌هاي مقابل را بگيرند. تراکتور پتانسيل اين را دارد که فصل آينده و با تقويت اسکلت خود براي اولين‌بار روي بلندترين نقطه فوتبال ايران بايستد اما حقيقتا بايد نوع تفکر مديران و بازيکنان اين تيم حرفه‌اي شود اين که فقط پز حرفه‌اي شدن را بدهيم فقط عوام‌فريبي کرده‌ايم.