گزارش ویژه؛ لشگر شكست‌خوره مصطفی در تبریز

پرسپولیس هم البته چاره‌ای پیش رو ندارد جز بردن این بازی كه پیش درآمدی است برای رویارویی دوباره با الهلال تا حیثیت زیر سوال رفته‌اش را بازیابد؛ اتفاقی كه بسته به هنر افندی است

پرسپولیس هم البته چاره‌ای پیش رو ندارد جز بردن این بازی كه پیش درآمدی است برای رویارویی دوباره با الهلال تا حیثیت زیر سوال رفته‌اش را بازیابد؛ اتفاقی كه بسته به هنر افندی است در بازی گرفتن از این سرخ‌های خسته و بی‌انگیزه. نگاه اول دنیزلی بدون شك به دروازه است، جایی كه آسمیر آودوكیچ به اجبار سهمی از آن ندارد و حسین هوشیار هم با آنچه مقابل سایپا از سر گذراند، نمی‌تواند گزینه‌ای مطمئن برایش باشد. پس دوباره نوبت می‌رسد به میثاق معمارزاده كه شرایط امروز هوشیار را پیش‌تر بارها تجربه كرده است. او را در بازی با تراكتورسازی درون دروازه پرسپولیس خواهیم دید و یك خط جلوتر از او محمد نصرتی و علیرضا نورمحمدی تنها انتخاب‌های مصطفی دنیزلی هستند برای بخش میانی خط دفاع. دست راست آنها علیرضا محمد می‌ایستد كه بعد از 2 ماه، دوباره قرعه بازی به نامش خورده و در جناح مقابل، ابراهیم شكوری بازی خواهد كرد. او هم البته یكی از پراشتباه‌ترین‌های بازی پیش بود اما همان گلی كه زد، جانش را خرید تا مجبور به نیمكت‌نشینی نباشد.

غیبت هافبك‌های دفاعی – نوری، زارع و آقازمانی – هم البته خیلی بی‌تأثیر نبوده چرا كه مجتبی شیری اگر قرار به بازی كردنش باشد یك خط جلوتر می‌رود تا سمت چپ خط دفاعی برای شكوری خالی بماند. خود شیری هم البته از بابت حضورش آسوده خاطر نیست و شاید سرمربی تركیه‌ای بخواهد به محمدحسین كنعانی كه خیلی هم به فوتبالش اعتقاد دارد فرصت بدهد و او را به عنوان یكی از دو هافبك دفاعی تیم در كنار حسین بادامكی به بازی بگیرد. دست دنیزلی اما حتی برای همین انتخاب تازه هم باز نیست چرا كه كنعانی از یكشنبه به اردوی تیم جوانان رفته و تا یك روز پیش از بازی از پرسپولیس دور خواهد بود. ممدوتال هم كه هرگز بازیكن دلخواه دنیزلی نبوده با نمایش آخرش، حالا نیز امیدی به بازی كردن ندارد.

در عوض، علی كریمی تنها بازیكنی است كه سرمربی بی‌دغدغه و با چشمانی بسته نامش را می‌نویسد برای این بازی. كریمی مثل همیشه هافبك تهاجمی پرسپولیس خواهد بود و پشت سر تك مهاجم. دست راستش غلامرضا رضایی می‌ایستد كه هماهنگی‌اش با كاپیتان همیشه چشمگیر است و برای سمت چپ، امیرحسین فشنگچی گزینه اول است. هرچه باشد او به نسبت هادی نوروزی در ذهن سرمربی مورد اعتمادتر است و البته دقیق‌تر از جواد كاظمیان كه مقابل سایپا فرصت‌های بسیاری را سوزاند. اگرچه ممكن است جایش در تركیب ثابت را به یكی از همین دو نفر بدهد.

آخرین پست خالی هم می‌رسد به ایمون زاید؛ مهاجمی كه هر وقت انتظاری از او نبوده، شاهكار كرده و با همه اشتباه‌هایش از همه فورواردهای پراشتباه و گل نزن پرسپولیس سرتر به نظر می‌رسد. اگر هم جز این باشد محدودیت انتخاب‌های مصطفی دنیزلی مجال نمی‌دهد به یك چینش بهتر. در حقیقت این تیمی كه برشمردیم با این بازیكنان، نه تیم دلخواه مرد تركیه‌ای است و نه آنچه هواداران می‌خواهند اما بهترین تیمی است كه شاید دنیزلی می‌تواند بسازد از داشته‌های امروزش. به ویژه كه او را تنها فوتبال رو به جلو و سراسر تهاجمی راضی می‌كند و این پرسپولیس شاید حتی قابلیت تغییر از 1-3-2-4 به 3-3-4 را هم نداشته باشد چرا كه با توجه به پراشتباه بودن مدافعان سرخپوش و تك نفره شدن هافبك‌ دفاعی، تراكتورسازی كه معمولاً تهاجمی بازی می‌كند راحت‌تر به دروازه همیشه گشوده پرسپولیس نزدیك می‌شود و اینگونه شاید دنیزلی و تیمش ریسكی خطرناك‌تر را به جان بخرند.